روز 22 بهمن راهپیمایی بودم که پیامی با این محتوا بدستم رسید :" مردم با 15 دقیقه شعار دادن اجازه سخنرانی به علی لاریجانی ندادند." بدون تعارف میگم که خوشحال شدم ، چون بنظرم آقای لاریجانی بالاخره یه روزی باید متوجه جایگاه واقعیش بین مردم می شد. ولی چند لحظه بعد یه پیام دیگه رسید که ناراحتم کرد. متنش این بود: " مردم با پرتاب کفش و مهر، لاریجانی را از حرم بیرون کردند." این خبر ناراحتم کرد. چون این کار یه کار افراطیه، اعتراض به مسئولین حق مردمه ولی توهین و پرتاب کفش و ... نه در فرهنگ دینی ما جای داره و نه در فرهنگ ملی ما. این کار قطعا محکومه هرچند هنوزم میگم اعتراض حق مردمه.
ولی مسئله ای که بیشتر من رو ناراحت کرد، اتفاقات بعد از این قضیه بود؛ ابتدا سایت های مختلف به طور گسترده این مطلب رو پوشش دادند ولی بصورت دروغ. چرا دروغ؟ چون اولا اینکه گفته شد تعداد معترضین 20 تا 30 نفر و سازماندهی شده بوده اند!!، درحالیکه فیلم هایی که موجوده، نشون میده که تقریبا تمام جمعیت درحال شعار دادن علیه ایشون هستند. ضمنا شاهدین عینی هم همین مسأله رو تایید میکنند. مسأله بعدی اینکه گفته شد این افراد از حامیان آقای احمدی نژاد بوده اند و پلاکارد "زنده باد بهار" همراه داشته اند. درحالیکه تعداد افرادی که با چنین پلاکاردی در راهپیمایی قم شرکت کردند کمتر از 10 نفر بوده و بنده اونها رو میشناسم و اصلا دخالتی در این کار نداشته اند و جالبتر اینکه این افراد در موقع سخنرانی آقای لاریجانی اصلا در محل سخنرانی نبوده و در بیرون از حرم حضور داشته اند.(خودم حضوری پرسیدم) و در تصاویر موجود هم اثری از پوستر "زنده باد بهار" در دست معترضین نیست، ضمنا بسیاری از افراد که در تصاویر این حادثه به چشم میخورند، از مخالفین جدی آقای احمدی نژاد هستند.(از نزدیک میشناسمشون)
مسئله سوم بحث عکس العمل هاست ؛ فوراً بعد از حادثه، موج محکوم کردن ها و بیانیه ها و ... راه افتاد. از نهادها و شخصیت های سیاسی گرفته تا علماء و ... . خب، فرضا که بپذیریم این عکس العمل ها لازم بود ولی اولا اینکه آیا برخورد در این حد لازم است که دست به دستگیری مردم معترض بزنیم و آنها را حرمت شکن بنامیم؟ ثانیا چرا فقط وقتی به رفقای خودمان توهین میشود شروع میکنیم به بیانیه دادن و... چرا وقتی به دیگر مسئولین توهین میشود کسی دست به قلم نمیبرد؟ بیش از 7 ساله که توی همین مملکت، بزرگترین و بدترین توهین ها و تهمت ها رو نسبت به منتخب ملت روا داشتند. اشخاص مختلف در جایگاه های مختلف هرچه که لایق خودشون بود به رئیس جمهور قانونی کشور نسبت دادند. ولی کسی اعتراضی نکرد که هیچ، اکثرا کمک هم کردند.
اگر بهانه اینست که این مورد در حرم حضرت معصومه (س) اتفاق افتاده، مواردی هم درمورد دیگر مسئولین بوده است که در حرم امام رضا (ع) اتفاق افتاده ولی کسی حرفی نزده. یا مثلا اتفاقاتی که در هیآت مذهبی بزرگ کشور می افتد و مداحان نامدار کشور به راحتی رکیک ترین کلمات را علیه رئیس جمهور کشور و اطرافیانش بکار می برند، مگر مجلس عزای اباعبدالله (ع) احترام ندارد؟ پس، قضیه چیز دیگریست...
اگر بنای برخورد با بداخلاقی و بی ادبی داریم، باید با عدالت و یکسان برخورد کنیم، نه اینکه فقط وقتی به نزدیکان خودمان اعتراض میشود، دست به بیانیه نوشتن ببریم.
والسّلام
کلمات کلیدی : تحلیلی